Η ζωή είναι ωραία, αρκεί να θέλουμε να το δούμε.
Ίσως φταίει που το "Η ζωή είναι ωραία" του Roberto Benigni είναι η αγαπημένη μου ταινία.
Σκληρή και τρυφερή ταυτόχρονα...
Ένας Ιταλοεβραίος βιβλιοπώλης ο οποίος πλάθει το δικό του παραμύθι προκειμένου να προστατέψει τον ψυχισμό του γιου του και ακόμα και στις πιο τραγικές στιγμές, δεν αφήνει τίποτα να του το χαλάσει. Λίγα χρόνια νωρίτερα, το ίδιο στοιχείο του χιούμορ και της χαράς μέσα στις αντιξοότητες, είναι που έκανε την γυναίκα των ονείρων του να τον ερωτευτεί.
Ίσως ακόμα και αν δεν είχα δει την ταινία να αντιδρούσα με τον ίδιο τρόπο μπροστά στην απειλητική για την ζωή ασθένεια της κόρης μου, γιατί μου ταιριάζει αυτός ο τρόπος σκέψης.
Ίσως όμως και να μη το σκεφτόμουν ποτέ χωρίς το ερέθισμα αυτής της μαγικής ταινίας. Δεν έχει και μεγάλη σημασία τί θα γινόταν εάν... Αυτό που έχει σημασία είναι ότι η βάρβαρη πραγματικότητα δεν επηρέασε την παιδικότητα και τα όνειρα ενός παιδιού μόλις πέντε χρονών και σε αυτό έπαιξε ρόλο εκτός από όλα τ'άλλα και η στάση των γονιών του. Όσοι είναι οπαδοί της ωμής αλήθειας δεν τους αφορά το θέμα. Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος σε αυτό. Υπάρχουν λύσεις που η καθεμιά ταιριάζει σε κάποιο παιδί. Εγώ μόνο τις λύσεις που βοήθησαν εμάς μπορώ να παρουσιάσω. Και εμείς το ζήσαμε για τα καλά (το ζούμε ακόμα για την ακρίβεια) το παραμύθι μας.
Για όσους δεν έχουν δει την ταινία ή για όποιους δεν μπορούν να κάνουν την σύνδεση, εξηγώ και προτείνω ανεπιφύλακτα:
Όλα ξεκίνησαν λίγο πιο δύσκολα από την συνηθισμένη δυσκολία. Το παιδί χρειαζόταν φυσιοθεραπείες για να σταθεί ξανά στα πόδια του αφού έμεινε δέκα μέρες διασωληνομένο στην μονάδα εντατικής θεραπείας παίδων πριν καν αρχίσει την θεραπεία του. Η μάχη λοιπόν είχε ήδη αρχίσει όταν βρέθηκε στο θάλαμο του παιδοογκολογικού και η μικρή ήταν, εν αγνοία της, ο πολεμιστής που έπρεπε να κάνει πολλά καινούρια, βαρετά και πολλές φορές επίπονα πράγματα. Σκέφτηκα λοιπόν να μην της εξηγήσω ρεαλιστικά την σοβαρότητα της κατάστασης. Αντί να την τρομάξω με το να τονίζω αγωνιωδώς τί θα συμβεί αν δεν κάνει τις ασκήσεις ενδυνάμωσης ή αν δεν ανεχτεί την ομολογουμένως ενοχλητική μάσκα οξυγόνου, της έδωσα την επιλογή να συμμετέχει σε ένα παιχνίδι για ξεχωριστά παιδιά, τονίζοντας τα έπαθλα στο τέλος της κάθε πίστας. Την διαβεβαίωσα πως έχει μεγάλη πιθανότητα να βγει νικήτρια και (γνωρίζοντας την ανταγωνιστική φύση της) την ενημέρωνα κάθε τόσο με ενθουσιασμό πόσο μπροστά βρίσκεται από άλλα παιδιά. Κάπως έτσι άρχισε να αποκτά ενδιαφέρον για το επόμενο βήμα και να προσπαθεί με όλες της τις δυνάμεις να τα πάει καλά σε κάθε στάδιο. Γι'αυτό τον λόγο μάζεψε τις δυνάμεις της και βγήκε να περπατήσει πρώτη φορά στον διάδρομο του παιδοογκολογικού. Στο δάπεδο αυτού του διαδρόμου έχει γεωμετρικά σχέδια σε όμορφα χρώματα. Βγαίναμε να περπατήσουμε (με δυσκολία στην αρχή) προκειμένου να πατήσουμε επάνω στους πορτοκαλί κύκλους που αποκαλούσαμε πορτοκάλια. Τα μετρούσαμε και κάθε φορά που συμπληρώναμε 100 πορτοκάλια την περίμενε ένα δωράκι (να 'ναι καλά ο συνεργάτης - μπαμπάς) πίσω στον θάλαμο. Δεν ήταν λίγες οι φορές μάλιστα που ρωτούσε όταν συναντούσε άλλα παιδάκια στον διάδρομο, πόσα πορτοκάλια έχουν μαζέψει. Εκείνα σαστισμένα συνήθως απαντούσαν ένα μικρό νούμερο ή τίποτα. Τότε περιχαρής με κοιτούσε και μου έκλεινε το μάτι συνωμοτικά!
Αυτή η λογική της παιχνιδιάρικης διάθεσης και της επιβράβευσης μας συνόδεψε ως το τέλος της θεραπείας. Το παιχνίδι έδωσε νόημα και κίνητρο για να ξεπεραστούν όλες οι δυσκολίες. Η προσμονή για το βραβείο είχε πάντα ευεργετικά αποτελέσματα στην διάθεσή της. Καμιά φορά περισσότερο και από το ίδιο το βραβείο - δώρο. Για μένα όλα αυτά βέβαια δεν ήταν ένας ψεύτικος κόσμος, έπαιρνε αλληγορική σημασία το καθετί, γεγονός που με βοήθησε να πανηγυρίζω πραγματικά με το παιδί κάθε κατάκτηση στο τέλος της "πίστας" του "παιχνιδιού" και να βάζω αποφασιστικά τον επόμενο στόχο.
Όπως είπε ο ίδιος ο Benigni σε μια συνέντευξη με αφορμή την υπέροχη ταινία του :
Δεν υπάρχει μεγαλύτερος θρίαμβος της ζωής από το να την χαίρεσαι ακόμα και εκεί που δεν πρέπει.
Τα Σέβη μου💗
Ίσως φταίει που το "Η ζωή είναι ωραία" του Roberto Benigni είναι η αγαπημένη μου ταινία.
Σκληρή και τρυφερή ταυτόχρονα...
Ένας Ιταλοεβραίος βιβλιοπώλης ο οποίος πλάθει το δικό του παραμύθι προκειμένου να προστατέψει τον ψυχισμό του γιου του και ακόμα και στις πιο τραγικές στιγμές, δεν αφήνει τίποτα να του το χαλάσει. Λίγα χρόνια νωρίτερα, το ίδιο στοιχείο του χιούμορ και της χαράς μέσα στις αντιξοότητες, είναι που έκανε την γυναίκα των ονείρων του να τον ερωτευτεί.
Ίσως ακόμα και αν δεν είχα δει την ταινία να αντιδρούσα με τον ίδιο τρόπο μπροστά στην απειλητική για την ζωή ασθένεια της κόρης μου, γιατί μου ταιριάζει αυτός ο τρόπος σκέψης.
Ίσως όμως και να μη το σκεφτόμουν ποτέ χωρίς το ερέθισμα αυτής της μαγικής ταινίας. Δεν έχει και μεγάλη σημασία τί θα γινόταν εάν... Αυτό που έχει σημασία είναι ότι η βάρβαρη πραγματικότητα δεν επηρέασε την παιδικότητα και τα όνειρα ενός παιδιού μόλις πέντε χρονών και σε αυτό έπαιξε ρόλο εκτός από όλα τ'άλλα και η στάση των γονιών του. Όσοι είναι οπαδοί της ωμής αλήθειας δεν τους αφορά το θέμα. Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος σε αυτό. Υπάρχουν λύσεις που η καθεμιά ταιριάζει σε κάποιο παιδί. Εγώ μόνο τις λύσεις που βοήθησαν εμάς μπορώ να παρουσιάσω. Και εμείς το ζήσαμε για τα καλά (το ζούμε ακόμα για την ακρίβεια) το παραμύθι μας.
Για όσους δεν έχουν δει την ταινία ή για όποιους δεν μπορούν να κάνουν την σύνδεση, εξηγώ και προτείνω ανεπιφύλακτα:
Όλα ξεκίνησαν λίγο πιο δύσκολα από την συνηθισμένη δυσκολία. Το παιδί χρειαζόταν φυσιοθεραπείες για να σταθεί ξανά στα πόδια του αφού έμεινε δέκα μέρες διασωληνομένο στην μονάδα εντατικής θεραπείας παίδων πριν καν αρχίσει την θεραπεία του. Η μάχη λοιπόν είχε ήδη αρχίσει όταν βρέθηκε στο θάλαμο του παιδοογκολογικού και η μικρή ήταν, εν αγνοία της, ο πολεμιστής που έπρεπε να κάνει πολλά καινούρια, βαρετά και πολλές φορές επίπονα πράγματα. Σκέφτηκα λοιπόν να μην της εξηγήσω ρεαλιστικά την σοβαρότητα της κατάστασης. Αντί να την τρομάξω με το να τονίζω αγωνιωδώς τί θα συμβεί αν δεν κάνει τις ασκήσεις ενδυνάμωσης ή αν δεν ανεχτεί την ομολογουμένως ενοχλητική μάσκα οξυγόνου, της έδωσα την επιλογή να συμμετέχει σε ένα παιχνίδι για ξεχωριστά παιδιά, τονίζοντας τα έπαθλα στο τέλος της κάθε πίστας. Την διαβεβαίωσα πως έχει μεγάλη πιθανότητα να βγει νικήτρια και (γνωρίζοντας την ανταγωνιστική φύση της) την ενημέρωνα κάθε τόσο με ενθουσιασμό πόσο μπροστά βρίσκεται από άλλα παιδιά. Κάπως έτσι άρχισε να αποκτά ενδιαφέρον για το επόμενο βήμα και να προσπαθεί με όλες της τις δυνάμεις να τα πάει καλά σε κάθε στάδιο. Γι'αυτό τον λόγο μάζεψε τις δυνάμεις της και βγήκε να περπατήσει πρώτη φορά στον διάδρομο του παιδοογκολογικού. Στο δάπεδο αυτού του διαδρόμου έχει γεωμετρικά σχέδια σε όμορφα χρώματα. Βγαίναμε να περπατήσουμε (με δυσκολία στην αρχή) προκειμένου να πατήσουμε επάνω στους πορτοκαλί κύκλους που αποκαλούσαμε πορτοκάλια. Τα μετρούσαμε και κάθε φορά που συμπληρώναμε 100 πορτοκάλια την περίμενε ένα δωράκι (να 'ναι καλά ο συνεργάτης - μπαμπάς) πίσω στον θάλαμο. Δεν ήταν λίγες οι φορές μάλιστα που ρωτούσε όταν συναντούσε άλλα παιδάκια στον διάδρομο, πόσα πορτοκάλια έχουν μαζέψει. Εκείνα σαστισμένα συνήθως απαντούσαν ένα μικρό νούμερο ή τίποτα. Τότε περιχαρής με κοιτούσε και μου έκλεινε το μάτι συνωμοτικά!
Αυτή η λογική της παιχνιδιάρικης διάθεσης και της επιβράβευσης μας συνόδεψε ως το τέλος της θεραπείας. Το παιχνίδι έδωσε νόημα και κίνητρο για να ξεπεραστούν όλες οι δυσκολίες. Η προσμονή για το βραβείο είχε πάντα ευεργετικά αποτελέσματα στην διάθεσή της. Καμιά φορά περισσότερο και από το ίδιο το βραβείο - δώρο. Για μένα όλα αυτά βέβαια δεν ήταν ένας ψεύτικος κόσμος, έπαιρνε αλληγορική σημασία το καθετί, γεγονός που με βοήθησε να πανηγυρίζω πραγματικά με το παιδί κάθε κατάκτηση στο τέλος της "πίστας" του "παιχνιδιού" και να βάζω αποφασιστικά τον επόμενο στόχο.
Όπως είπε ο ίδιος ο Benigni σε μια συνέντευξη με αφορμή την υπέροχη ταινία του :
Δεν υπάρχει μεγαλύτερος θρίαμβος της ζωής από το να την χαίρεσαι ακόμα και εκεί που δεν πρέπει.Τα Σέβη μου💗
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου