Σχέση με μαμάδες και παιδιά μέσα στο παιδοογκολογικό

          

Στους διαδρόμους ενός παιδοογκολογικού τμήματος δημιουργούνται μικροκοινωνίες. Σε αυτές τις ακραίες συνθήκες πόνου και εγκλεισμού, αναπτύσσονται ιδιαίτερα ισχυροί δεσμοί.
Τυχαία, ή όχι και τόσο τυχαία, βρέθηκες σε αυτόν τον χώρο, μαζί με αυτούς (τους συγκεκριμένους) ανθρώπους, σε μία από τις  δυσκολότερες στιγμές της ζωής σου. Αν μη τί άλλο, αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της ιστορίας που ζεις και ταυτόχρονα εσύ, μέρος της δικιάς τους. Ιστορίες που καταγράφονται στη μνήμη με ανεξίτηλο μελάνι. Κατά κάποιο τρόπο, η κάθε μαμά, ο κάθε μπαμπάς και το κάθε παιδί θα παίξουν σημαντικό ρόλο στο μάθημα που τελικά έχεις να πάρεις από αυτήν την περιπέτεια.

Στην αρχή γνωρίζεις μόνο διάφορα ζευγάρια μάτια αφού σχεδόν πάντα γονείς και παιδιά βρίσκονται πίσω από χειρουργικές μάσκες.
Κάποτε η μάσκα κατεβαίνει και τότε πιθανόν να σου φαίνονται   καινούρια κάποια πρόσωπα, σχεδόν αγνώριστα. Γρήγορα μαθαίνεις πόσο μεγάλη γκάμα συναισθημάτων μπορεί να εκφραστεί μόνο με τα μάτια...

Κανείς δεν έχει την διάθεση να κάνει φιλίες μέσα σε αυτούς τους δύσκολους χώρους. Βιώνει ο καθένας το δράμα του. Παρ' όλα αυτά, συχνά τα κοινά βιώματα, τα έντονα συναισθήματα και όλα εκείνα που δε χρειάζεται πολλές φορές περισσότερο από ένα βλέμμα για να εξηγηθούν, δημιουργούν ένα  ψυχικό δέσιμο με μικρούς και μεγάλους.


Σύντομα τα παιδιά αποδεικνύονται για άλλη μια φορά πιο σοφά από τους μεγάλους. Ζουν την κάθε στιγμή. Μέρα τη μέρα...
Όταν νοιώθουν καλά ψάχνουν στο διάδρομο για τα άλλα παιδιά. Παίζουν και μάλιστα, όταν το επιτρέπουν τα στοιχεία της ανοσοκαταστολής τους, χορεύουν, διαβάζουν γελούν, ζωγραφίζουν...
Εξίσου εντυπωσιακό είναι πως όσο μικρά και να είναι, αφήνουν ασχολίαστο το κεφαλάκι χωρίς μαλλιά δίπλα τους και τα κόκκινα (από το συχνό πλύσιμο) χέρια.
Επιλέγουν να δουν την ομορφιά!

Εμείς οι μεγάλοι δεν τα καταφέρνουμε πάντα τόσο καλά. Αλλάζουμε βεβαίως γνώμες και πληροφορίες μεταξύ μας, συμπαραστεκόμαστε βουβά πολλές φορές όταν έρθουν οι δυσκολίες και αντίστοιχα χαιρόμαστε και παίρνουμε δύναμη με το καλό νέο που θα φτάσει στα αυτιά μας.
Ως το σημείο που μπορεί η κάθε μαμά να φιλτράρει τον έξω από τον θάλαμο κόσμο, είναι οκ. Αν ξεθωριάσει αυτή η νοητή γραμμή που προστατεύει το παιδί και ακούσια κουβαλήσει συναισθηματικό φορτίο από άλλους θαλάμους μέσα στο κάστρο που χτίζει κάθε μέρα η δυάδα μαμά-παιδί, δυστυχώς τότε δεν είναι οκ. Τί εννοώ;

Θα γίνω πιο παραστατική για να το εξηγήσω.
Αυτή η νόσος που απειλεί τα παιδιά μας ας υποθέσουμε ότι είναι μια θάλασσα. Τη μια μέρα άγρια, την άλλη μέρα πιο ήρεμη. Πάντα επικίνδυνη αν την υποτιμήσεις ή αν την φοβηθείς υπερβολικά. Ο κάθε θάλαμος, η κάθε οικογένεια με παιδί που νοσεί είναι μια βάρκα, φαντάσου. Επιβάλλεται να μείνεις στο κέντρο της βάρκας σου για να τα βγάλεις πέρα. Να κρατήσεις τις ισορροπίες. Έτσι και αλλιώς η θέση σου δε σου επιτρέπει να βοηθήσεις τις γειτονικές βαρκούλες, όσο κι αν η ψυχή σου εύχεται και προσεύχεται γι'αυτό .
Εκεί που μπορείς να δώσεις πραγματικά την πιο καλή σου κουβέντα, την πιο μεγάλη πράξη στήριξης, την θετική σου ενέργεια, ότι έχεις και δεν έχεις τέλος πάντων, είναι μέσα στη βάρκα σου.
Εκεί δώσε τα πάντα απλόχερα.
Το παιδί περιμένει. Από εσένα. 
Ότι κι αν αποφασίσεις να κάνεις τελικά, καν'το με την καρδιά σου και θα τα καταφέρεις. Μπορείς.
Αν τα μάτια της μαμάς λένε πως όλα θα πάνε καλά, τότε θα πάνε!

Τα Σέβη μου💗