Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Σχέση με μαμάδες και παιδιά μέσα στο παιδοογκολογικό

          

Στους διαδρόμους ενός παιδοογκολογικού τμήματος δημιουργούνται μικροκοινωνίες. Σε αυτές τις ακραίες συνθήκες πόνου και εγκλεισμού, αναπτύσσονται ιδιαίτερα ισχυροί δεσμοί.
Τυχαία, ή όχι και τόσο τυχαία, βρέθηκες σε αυτόν τον χώρο, μαζί με αυτούς (τους συγκεκριμένους) ανθρώπους, σε μία από τις  δυσκολότερες στιγμές της ζωής σου. Αν μη τί άλλο, αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της ιστορίας που ζεις και ταυτόχρονα εσύ, μέρος της δικιάς τους. Ιστορίες που καταγράφονται στη μνήμη με ανεξίτηλο μελάνι. Κατά κάποιο τρόπο, η κάθε μαμά, ο κάθε μπαμπάς και το κάθε παιδί θα παίξουν σημαντικό ρόλο στο μάθημα που τελικά έχεις να πάρεις από αυτήν την περιπέτεια.

Στην αρχή γνωρίζεις μόνο διάφορα ζευγάρια μάτια αφού σχεδόν πάντα γονείς και παιδιά βρίσκονται πίσω από χειρουργικές μάσκες.
Κάποτε η μάσκα κατεβαίνει και τότε πιθανόν να σου φαίνονται   καινούρια κάποια πρόσωπα, σχεδόν αγνώριστα. Γρήγορα μαθαίνεις πόσο μεγάλη γκάμα συναισθημάτων μπορεί να εκφραστεί μόνο με τα μάτια...

Κανείς δεν έχει την διάθεση να κάνει φιλίες μέσα σε αυτούς τους δύσκολους χώρους. Βιώνει ο καθένας το δράμα του. Παρ' όλα αυτά, συχνά τα κοινά βιώματα, τα έντονα συναισθήματα και όλα εκείνα που δε χρειάζεται πολλές φορές περισσότερο από ένα βλέμμα για να εξηγηθούν, δημιουργούν ένα  ψυχικό δέσιμο με μικρούς και μεγάλους.


Σύντομα τα παιδιά αποδεικνύονται για άλλη μια φορά πιο σοφά από τους μεγάλους. Ζουν την κάθε στιγμή. Μέρα τη μέρα...
Όταν νοιώθουν καλά ψάχνουν στο διάδρομο για τα άλλα παιδιά. Παίζουν και μάλιστα, όταν το επιτρέπουν τα στοιχεία της ανοσοκαταστολής τους, χορεύουν, διαβάζουν γελούν, ζωγραφίζουν...
Εξίσου εντυπωσιακό είναι πως όσο μικρά και να είναι, αφήνουν ασχολίαστο το κεφαλάκι χωρίς μαλλιά δίπλα τους και τα κόκκινα (από το συχνό πλύσιμο) χέρια.
Επιλέγουν να δουν την ομορφιά!

Εμείς οι μεγάλοι δεν τα καταφέρνουμε πάντα τόσο καλά. Αλλάζουμε βεβαίως γνώμες και πληροφορίες μεταξύ μας, συμπαραστεκόμαστε βουβά πολλές φορές όταν έρθουν οι δυσκολίες και αντίστοιχα χαιρόμαστε και παίρνουμε δύναμη με το καλό νέο που θα φτάσει στα αυτιά μας.
Ως το σημείο που μπορεί η κάθε μαμά να φιλτράρει τον έξω από τον θάλαμο κόσμο, είναι οκ. Αν ξεθωριάσει αυτή η νοητή γραμμή που προστατεύει το παιδί και ακούσια κουβαλήσει συναισθηματικό φορτίο από άλλους θαλάμους μέσα στο κάστρο που χτίζει κάθε μέρα η δυάδα μαμά-παιδί, δυστυχώς τότε δεν είναι οκ. Τί εννοώ;

Θα γίνω πιο παραστατική για να το εξηγήσω.
Αυτή η νόσος που απειλεί τα παιδιά μας ας υποθέσουμε ότι είναι μια θάλασσα. Τη μια μέρα άγρια, την άλλη μέρα πιο ήρεμη. Πάντα επικίνδυνη αν την υποτιμήσεις ή αν την φοβηθείς υπερβολικά. Ο κάθε θάλαμος, η κάθε οικογένεια με παιδί που νοσεί είναι μια βάρκα, φαντάσου. Επιβάλλεται να μείνεις στο κέντρο της βάρκας σου για να τα βγάλεις πέρα. Να κρατήσεις τις ισορροπίες. Έτσι και αλλιώς η θέση σου δε σου επιτρέπει να βοηθήσεις τις γειτονικές βαρκούλες, όσο κι αν η ψυχή σου εύχεται και προσεύχεται γι'αυτό .
Εκεί που μπορείς να δώσεις πραγματικά την πιο καλή σου κουβέντα, την πιο μεγάλη πράξη στήριξης, την θετική σου ενέργεια, ότι έχεις και δεν έχεις τέλος πάντων, είναι μέσα στη βάρκα σου.
Εκεί δώσε τα πάντα απλόχερα.
Το παιδί περιμένει. Από εσένα. 
Ότι κι αν αποφασίσεις να κάνεις τελικά, καν'το με την καρδιά σου και θα τα καταφέρεις. Μπορείς.
Αν τα μάτια της μαμάς λένε πως όλα θα πάνε καλά, τότε θα πάνε!

Τα Σέβη μου💗


Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το αύριο που περιμένω

Κάπου στο μέλλον, σε 10-12 χρόνια από τώρα, το βλέμμα μου ακολουθεί την Κυβέλη η οποία ετοιμάζεται να πάει μια βόλτα. Κοντοστέκεται τελικά μπροστά από την ανοιχτή εξώπορτα του σπιτιού και με καρφώνει με τα μάτια της. Τα μεγάλα, λαμπερά, σκουρόχρωμα μάτια μιας όμορφης νεαρής γυναίκας! Τα μαύρα σπαστά μαλλιά της ακουμπούν στους ώμους και καθώς εκείνη τη μοναδικά υπέροχη στιγμή του χωροχρόνου οι ματιές μας ενώνονται με τρυφερότητα, άθελά μου, γυρίζει ο νους στο παρελθόν. Σε εκείνες τις φριχτές στιγμές αγωνίας και πόνου... Για μία και μόνο στιγμή, μέχρι να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου, περνώ μπροστά από κλειστές πόρτες χειρουργείων, εντατικής, μικροεπεμβάσεων... Ακούω σπαραχτικές κραυγές...Μυρίζω αντισηπτικό και αίμα... Η μελλοντική μου κόρη, σαν να διαβάζει τις σκέψεις μου, με πλησιάζει και μου προσφέρει την αγκαλιά της. Την πιο ιαματική αγκαλιά του κόσμου... Ανακούφιση. Ανάσα βαθειά. Όλα τα άσχημα ξεθωριάζουν, ενώ χαμένη στην μυρωδιά του λαιμού της ακούω να μου ψιθυρίζει :  "Εγώ ξέχασα

Μικρά μυστικά για την συμβίωση με τον κ. Hickman

Αγαπημένη μου μαμά του παιδοογκολογικού, αγωνιστικούς χαιρετισμούς! Θέμα μας ο κ. Hickman. Αυτός ο κολλητός του παιδιού μας ο οποίος όσο βοηθάει καθ΄όλη τη διάρκεια της θεραπείας, τόσο ανυπομονούμε να τον ξεφορτωθούμε τελειώνοντας και άλλο τόσο φέρνει κατά τη διαμονή του μπελάδες... 1ος ΜΠΕΛΑΣ: Το μπάνιο. Σε όποια ηλικία κι αν βρίσκεται το παιδί το μπάνιο με Hickman είναι σπαζοκεφαλιά. Δοκιμάσαμε διάφορα μέχρι να βρούμε κάτι να μη βρέχονται τα σκέλη και να μη νοιώθει και άβολα τα παιδί. Τελικά μας βόλεψε η χρήση μικρής πετσέτας με την οποία τυλίγω τα σκέλη και δίνω στο παιδί να κρατάει, χωρίς να ακουμπάει πάνω στο σώμα. Μετά μπαίνει στο ντουζ και κάθεται σε πλαστικό πτυσσόμενο σκαμνάκι. Βάλε και εκεί μια πετσετούλα να κάθεται στα μαλακά αν θες. Αμέσως μετά κάνει προς τα πίσω το κεφάλι για το απαραίτητο λούσιμο (είτε είναι σε στάδιο με μαλλάκια είτε όχι) με λίγο προσοχή να μη πολυβρέχεται η γάζα χλωρεξιδίνης αν και αμέσως μετά θα ακολουθήσει αλλαγή. Μιας και το αναφέραμε...

Αγαπητό μου ημερολόγιο...

Αν με ρωτούσες ποια μικρή λεπτομέρεια, η οποία ενώ δεν καταγράφεται σε κανένα εγχειρίδιο οδηγιών, μου φάνηκε απαραίτητη από την πρώτη μέρα... Αν είχα, όπως λέμε συχνά, την σημερινή γνώση τότε που πρωτογνώρισα το παιδοογκολογικό... Σίγουρα θα σου έλεγα πως θα χρησιμοποιούσα νωρίτερα και περισσότερο το ημερολόγιό μου. Χρειάζεται, κατά την ταπεινή μου γνώμη, σε κάθε στάδιο της θεραπείας να κρατάς σημειώσεις σε καθημερινή βάση για πολλούς λόγους. Ένας από τους πιο σημαντικούς λόγους, αν όχι ο σημαντικότερος είναι να ξεφορτωθεί ο ήδη φορτωμένος εγκέφαλός σου το περιττό βάρος. Παρακάτω θα βρεις  μια λίστα από δεδομένα που κατά καιρούς χρειαζόμουν εγώ να γράφω: Ημερήσια μέτρηση βάρους. Μέτρηση ούρων όταν είναι απαραίτητο. Θερμομέτρηση. Αρχείο με τα στοιχεία της γενικής αίματος (κυρίως τιμές από λευκά αιμοσφαίρια, ποσοστό πολυμορφοπύρηνων, αιμοσφαιρίνη και αιμοπετάλια) Στοιχεία βιοχημικών εξετάσεων, όταν χρειάζονται. Ημέρες αλλαγής της γάζας χλωρεξιδίνης. Προγραμματισμό απεικονι

Διάγνωση-Αποδοχή-Μάχη

Μόλις σου ανακοινώθηκε ότι το παιδί σου νοσεί από την Χ μορφή καρκίνου. Διάγνωση λέει... Έχασες τη γη κάτω από τα πόδια σου. Εννοείται! Έβαλες μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου κάθε πιθανό αρνητικό σενάριο να τρέξει σαν ταινία στον εγκέφαλό σου. Λογικό! Μάλλον πάγωσες για μια στιγμή και εννοώ ολόκληρη, σωματικά, ψυχικά, πνευματικά, τα πάντα. Μπορεί και να άρχισαν από τα μάτια σου να πέφτουν δάκρυα πριν καν το καταλάβεις. Διάγνωση;;; Σοκ. Οδύνη. Εφιάλτης. Δυστυχώς κάπως έτσι είναι συνήθως. Είσαι όμως μαμά. Το αρχέγονο ένστικτο της μάνας, σου υπαγορεύει πως το παιδί θα σωθεί πάση θυσία. Αρχίζεις την αποδοχή της κατάστασης, για να μετρήσεις τον αντίπαλο. Μόνο που την μάχη δε θα την δώσεις εσύ και αυτή η αδικία πολλές φορές σε πονάει. Θα γίνεις όμως το όπλο και η ασπίδα στα χέρια του παιδιού σου. Ίσως να μη το γνωρίζεις ακόμα, αλλά θα γίνεις. Ίσως επίσης να μη γνωρίζεις ότι δεν είστε μόνοι, ούτε βέβαια οι μόνοι σε αυτή τη Μάχη. Υπάρχουν ένα σωρό άνθρωποι που πέρασαν ή περνο