Το πρώτο διάστημα μετά τη διάγνωση του παιδιού, όλοι οι γονείς ήμαστε κάπως στα χαμένα. Καλείσαι να συμβιώσεις (άλλος για πολύ καιρό και άλλος για λιγότερο καιρό) σε ένα ιδιότυπο περιβάλλον, με ανθρώπους σε διαφορετικούς ρόλους ο καθένας, να βρεις τα δικά σου πατήματα και φυσικά να διαχειριστείς πληθώρα πληροφοριών για την νόσο και το σχήμα που θα πάρει το παιδί σου, ενώ η ψυχολογία σου βρίσκεται κάπου στο πάτωμα.
Κατ'αρχήν πάρε μια βαθιά ανάσα.
Αυτή η χαοτική κατάσταση σύντομα θα τακτοποιηθεί στον εγκέφαλό σου και η θαυμαστή προσαρμοστικότητα που διαθέτεις (κι ας μη το ξέρεις) θα επιτρέψει στην νέα πραγματικότητα να αποκτήσει την οικειότητα μιας ρουτίνας. Ένα τετράδιο και ένα μολύβι μπορούν κάλλιστα να γίνουν οι καλύτεροι βοηθοί σου.
Μέχρι τότε μπορώ να σου δώσω λίγα "σκονάκια" για :
Αρκεί να βρει τον κατάλληλο αποδέκτη η καθεμιά.
Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να ρωτάς ότι σε απασχολεί.
Μια μαμά που λύνει τις απορίες της, είναι μια πιο ήρεμη μαμά.
Η πρώτη και σημαντικότερη ερώτηση όμως, απευθύνεται στον εαυτό σου και είναι:
Ποιον ρωτάς για καθετί που σε απασχολεί;
Ισχύει λοιπόν κατά κανόνα :
Ερωτήσεις που έχουν να κάνουν με την διάρκεια, τα στάδια και την πορεία της θεραπείας, έχει νόημα να γίνονται μόνο στους θεράποντες γιατρούς.
Ερωτήσεις για τεχνικά θέματα που αφορούν τα συστήματα, το Hickman, τους ορούς, το στατό και άλλα τέτοιας φύσεως, καλά είναι να γίνονται στο νοσηλευτικό προσωπικό.
Ερωτήσεις και ζητήματα όπως παραγγελίες υλικών, ζητήματα που σχετίζονται με τον θάλαμο και άλλα τέτοιου τύπου, συνήθως αναλαμβάνει ο/η προϊστάμενος/η.
Υπάρχει επιπλέον και ο/η διευθυντής/τρια που έχει μια γενική εικόνα για όλα. Μη διστάσεις να απευθυνθείς αν χρειαστεί.
Ευτυχώς πάντα σε παιδοογκολογικά τμήματα υπάρχουν ψυχολόγοι και εθελοντές με διάφορες ειδικότητες. Σε αυτούς μπορείτε, εσύ και το παιδί, να πείτε σχεδόν ότι σας κατέβει!
Να αποφορτιστείτε, να παίξετε, να συνδεθείτε.
Απαντήσεις δεν είναι σίγουρο ότι έχουν, τουλάχιστον όχι για όλα. Ωστόσο αυτοί οι άνθρωποι μαζί με κάποιους γονείς (γειτονικών θαλάμων) που θα γνωρίσετε σιγά - σιγά, αντικαθιστούν επάξια την προσωπική επαφή που θα στερηθείτε για αρκετό καιρό από τους φίλους και τους συγγενείς σας.
Το σημαντικό είναι πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να γίνει καλά το παιδί. Κάποιοι δεν θέλουν ή δεν πρέπει να εμπλακούν συναισθηματικά μαζί σας. Κάποιοι ίσως σου φανεί ότι δεν δίνουν αρκετό χρόνο. Σίγουρα πολλοί δε θα σου ταιριάζουν σαν προσωπικότητες. Είναι φυσιολογικό, πρόκειται για μικρογραφία της κοινωνίας μας. Όλοι όμως, άλλος συνδράμοντας λιγότερο άλλος περισσότερο, είναι εκεί για να έχει αίσιο τέλος αυτή η περιπέτεια.
Πάνω απ' όλα τα προηγούμενα ή μάλλον για να λειτουργήσουν όλα τα παραπάνω ομαλά, υπάρχει η βασική αρχή :
→ Συγκέντρωση στο δικό μας παιδί (θα εξηγήσω στο άρθρο με τίτλο "Σχέση με μαμάδες και παιδιά μέσα στο παιδοογκολογικό" για ποιο λόγο) και μόνο εκεί, όσο αυτό είναι εφικτό.
Τα Σέβη μου💗
Κατ'αρχήν πάρε μια βαθιά ανάσα.
Αυτή η χαοτική κατάσταση σύντομα θα τακτοποιηθεί στον εγκέφαλό σου και η θαυμαστή προσαρμοστικότητα που διαθέτεις (κι ας μη το ξέρεις) θα επιτρέψει στην νέα πραγματικότητα να αποκτήσει την οικειότητα μιας ρουτίνας. Ένα τετράδιο και ένα μολύβι μπορούν κάλλιστα να γίνουν οι καλύτεροι βοηθοί σου.
Μέχρι τότε μπορώ να σου δώσω λίγα "σκονάκια" για :
- Οικονομία χρόνου (όσο πιο γρήγορα μπεις στο νόημα, τόσο το καλύτερο για όλους)
- Αποφυγή συγχύσεων (δεν χρειάζεται να χάσεις την ενέργεια που τόσο πολύ χρειάζεσαι σε ασημαντότητες)
- Χτίσιμο καλής σχέσης με τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό (ήμαστε συμπολεμιστές θυμήσου)
Αρκεί να βρει τον κατάλληλο αποδέκτη η καθεμιά.
Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να ρωτάς ότι σε απασχολεί.
Μια μαμά που λύνει τις απορίες της, είναι μια πιο ήρεμη μαμά.
Η πρώτη και σημαντικότερη ερώτηση όμως, απευθύνεται στον εαυτό σου και είναι:
Ποιον ρωτάς για καθετί που σε απασχολεί;
Ισχύει λοιπόν κατά κανόνα :
Ερωτήσεις που έχουν να κάνουν με την διάρκεια, τα στάδια και την πορεία της θεραπείας, έχει νόημα να γίνονται μόνο στους θεράποντες γιατρούς.
Ερωτήσεις για τεχνικά θέματα που αφορούν τα συστήματα, το Hickman, τους ορούς, το στατό και άλλα τέτοιας φύσεως, καλά είναι να γίνονται στο νοσηλευτικό προσωπικό.
Ερωτήσεις και ζητήματα όπως παραγγελίες υλικών, ζητήματα που σχετίζονται με τον θάλαμο και άλλα τέτοιου τύπου, συνήθως αναλαμβάνει ο/η προϊστάμενος/η.
Υπάρχει επιπλέον και ο/η διευθυντής/τρια που έχει μια γενική εικόνα για όλα. Μη διστάσεις να απευθυνθείς αν χρειαστεί.
Ευτυχώς πάντα σε παιδοογκολογικά τμήματα υπάρχουν ψυχολόγοι και εθελοντές με διάφορες ειδικότητες. Σε αυτούς μπορείτε, εσύ και το παιδί, να πείτε σχεδόν ότι σας κατέβει!
Να αποφορτιστείτε, να παίξετε, να συνδεθείτε.
Απαντήσεις δεν είναι σίγουρο ότι έχουν, τουλάχιστον όχι για όλα. Ωστόσο αυτοί οι άνθρωποι μαζί με κάποιους γονείς (γειτονικών θαλάμων) που θα γνωρίσετε σιγά - σιγά, αντικαθιστούν επάξια την προσωπική επαφή που θα στερηθείτε για αρκετό καιρό από τους φίλους και τους συγγενείς σας.
Το σημαντικό είναι πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να γίνει καλά το παιδί. Κάποιοι δεν θέλουν ή δεν πρέπει να εμπλακούν συναισθηματικά μαζί σας. Κάποιοι ίσως σου φανεί ότι δεν δίνουν αρκετό χρόνο. Σίγουρα πολλοί δε θα σου ταιριάζουν σαν προσωπικότητες. Είναι φυσιολογικό, πρόκειται για μικρογραφία της κοινωνίας μας. Όλοι όμως, άλλος συνδράμοντας λιγότερο άλλος περισσότερο, είναι εκεί για να έχει αίσιο τέλος αυτή η περιπέτεια.
Πάνω απ' όλα τα προηγούμενα ή μάλλον για να λειτουργήσουν όλα τα παραπάνω ομαλά, υπάρχει η βασική αρχή :
→ Συγκέντρωση στο δικό μας παιδί (θα εξηγήσω στο άρθρο με τίτλο "Σχέση με μαμάδες και παιδιά μέσα στο παιδοογκολογικό" για ποιο λόγο) και μόνο εκεί, όσο αυτό είναι εφικτό.
Τα Σέβη μου💗
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου