Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Χειρουργικές Μάσκες

Ας πούμε κάτι για το trend κάθε παιδοογκολογικού, τις χειρουργικές μάσκες.
Επίκαιρες και δυσεύρετες όσο ποτέ δυστυχώς. Απροσδόκητα έγιναν αντικείμενο πόθου πάρα πολλών ανθρώπων ανά τον πλανήτη τον τελευταίο καιρό, λόγω της πανδημίας.
Εμείς που πραγματικά τις χρειαζόμαστε, εύκολα μπορούμε να πέσουμε στην παγίδα να κρίνουμε όσους έτρεξαν φοβισμένοι να αδειάσουν τα φαρμακεία. Η αλήθεια είναι ότι πιθανότατα οι περισσότεροι δεν τις χρειάζονται. Ας επιχειρήσουμε να το δούμε όμως καλύτερα με τα "γυαλιά" της αγάπης.
Τώρα είναι ξεκάθαρο το τοπίο; 
Αμέσως διακρίνεις την αγωνία αυτών των ανθρώπων να προστατευτούν και να προστατέψουν...

Ήμαστε όλοι πια ενημερωμένοι από τους ειδικούς αν χρειάζεται να φοράμε μάσκα και πότε. 
Αν κάποιοι αισθάνονται πιο ασφαλείς ή πιο συνεπείς απέναντι στον συνάνθρωπό τους με αυτόν τον τρόπο, τότε ποιος αλήθεια έχει το δικαίωμα να κουνήσει το δάχτυλο σε αυτούς τους ανθρώπους και να τους στερήσει τη σιγουριά που τους προκαλεί η χρήση της μάσκας;  Πάντως όχι εγώ.

Φυσιολογικά και ανθρώπινα λοιπόν όλα αυτά, δε λέω, μα όταν ανήκεις στο δυναμικό ενός παιδοογκολογικού τμήματος τα συναισθήματα πολλαπλασιάζονται και μεγεθύνονται σε ακραίο βαθμό. Επομένως, όταν το παιδί αναπόφευκτα μείνει κάποια στιγμή με 200 λευκά αιμοσφαίρια, κάτι λίγα αιμοπετάλια και γενικά τα στοιχεία του πιάνουν πάτο, τίποτα και κανείς δεν μπορεί να σε σταματήσει από το να φοράς και μία και δύο και τρεις μάσκες αν έτσι νιώθεις καλύτερα.
Και όχι μόνο αυτό, τότε ζητάς και από όποιον κινείται να κάνει το ίδιο, λούζεσαι με αντισηπτικά σαπούνια, πληγώνεις τα χέρια σου από το πλύσιμο και απολυμαίνεις το υπόλοιπο εικοσιτετράωρο αντικείμενα.
Μία μαμά του παιδοογκολογικού από φόβο ή και από συνήθεια μερικές φορές χρησιμοποιεί την χειρουργική μάσκα παντού. Βάζω τον εαυτό μου για παράδειγμα:
Έχω μπει στο ντουζ φορώντας μάσκα! Μετά το κατάλαβα...
Έχω δει μαμά να κοιμάται με αυτή! Υπερβολή; Αλήθεια δεν ξέρω.

Με λίγα λόγια θέλω να πω, ότι ως μαμά οφείλεις να είσαι ενημερωμένη από τους θεράποντες γιατρούς και τους λοιμωξιολόγους για την χρήση της μάσκας. Από εκεί και πέρα, λαμβάνεις υπ'όψιν και το ψυχολογικό κόστος. Εννοώ, ότι σε κάποιες περιπτώσεις, το να αφήσεις ακάλυπτο μέσα στο θάλαμο νοσηλείας το μαμαδίστικο πρόσωπό σου μπορεί και να είναι πιο ωφέλιμο από οποιαδήποτε μάσκα. Το πρόσωπο της μαμάς χαρίζει μια κανονικότητα στον χώρο. Όταν η μάσκα πέφτει η "καλημέρα", το "τα πάμε καταπληκτικά", το "σε αγαπώ" ακούγονται διαφορετικά κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Στο τέλος είναι δική σου η απόφαση και είμαι 100% σίγουρη πως κάθε μαμά κάνει το σωστό για την δική της δυάδα (μαμά-παιδί). Εγώ θα σε παρακαλούσα μόνο να μην αφήσεις την δυσκολία να σε κάνει να ξεχάσεις ότι είσαι ένα πλάσμα αγάπης και φωτός. Όλη η πληροφορία που χρειάζεσαι βρίσκεται μέσα σου. 😉

Τα Σέβη μου💗



Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το αύριο που περιμένω

Κάπου στο μέλλον, σε 10-12 χρόνια από τώρα, το βλέμμα μου ακολουθεί την Κυβέλη η οποία ετοιμάζεται να πάει μια βόλτα. Κοντοστέκεται τελικά μπροστά από την ανοιχτή εξώπορτα του σπιτιού και με καρφώνει με τα μάτια της. Τα μεγάλα, λαμπερά, σκουρόχρωμα μάτια μιας όμορφης νεαρής γυναίκας! Τα μαύρα σπαστά μαλλιά της ακουμπούν στους ώμους και καθώς εκείνη τη μοναδικά υπέροχη στιγμή του χωροχρόνου οι ματιές μας ενώνονται με τρυφερότητα, άθελά μου, γυρίζει ο νους στο παρελθόν. Σε εκείνες τις φριχτές στιγμές αγωνίας και πόνου... Για μία και μόνο στιγμή, μέχρι να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου, περνώ μπροστά από κλειστές πόρτες χειρουργείων, εντατικής, μικροεπεμβάσεων... Ακούω σπαραχτικές κραυγές...Μυρίζω αντισηπτικό και αίμα... Η μελλοντική μου κόρη, σαν να διαβάζει τις σκέψεις μου, με πλησιάζει και μου προσφέρει την αγκαλιά της. Την πιο ιαματική αγκαλιά του κόσμου... Ανακούφιση. Ανάσα βαθειά. Όλα τα άσχημα ξεθωριάζουν, ενώ χαμένη στην μυρωδιά του λαιμού της ακούω να μου ψιθυρίζει :  "Εγώ ξέχασα

Μικρά μυστικά για την συμβίωση με τον κ. Hickman

Αγαπημένη μου μαμά του παιδοογκολογικού, αγωνιστικούς χαιρετισμούς! Θέμα μας ο κ. Hickman. Αυτός ο κολλητός του παιδιού μας ο οποίος όσο βοηθάει καθ΄όλη τη διάρκεια της θεραπείας, τόσο ανυπομονούμε να τον ξεφορτωθούμε τελειώνοντας και άλλο τόσο φέρνει κατά τη διαμονή του μπελάδες... 1ος ΜΠΕΛΑΣ: Το μπάνιο. Σε όποια ηλικία κι αν βρίσκεται το παιδί το μπάνιο με Hickman είναι σπαζοκεφαλιά. Δοκιμάσαμε διάφορα μέχρι να βρούμε κάτι να μη βρέχονται τα σκέλη και να μη νοιώθει και άβολα τα παιδί. Τελικά μας βόλεψε η χρήση μικρής πετσέτας με την οποία τυλίγω τα σκέλη και δίνω στο παιδί να κρατάει, χωρίς να ακουμπάει πάνω στο σώμα. Μετά μπαίνει στο ντουζ και κάθεται σε πλαστικό πτυσσόμενο σκαμνάκι. Βάλε και εκεί μια πετσετούλα να κάθεται στα μαλακά αν θες. Αμέσως μετά κάνει προς τα πίσω το κεφάλι για το απαραίτητο λούσιμο (είτε είναι σε στάδιο με μαλλάκια είτε όχι) με λίγο προσοχή να μη πολυβρέχεται η γάζα χλωρεξιδίνης αν και αμέσως μετά θα ακολουθήσει αλλαγή. Μιας και το αναφέραμε...

Σχέση με μαμάδες και παιδιά μέσα στο παιδοογκολογικό

           Στους διαδρόμους ενός παιδοογκολογικού τμήματος δημιουργούνται μικροκοινωνίες. Σε αυτές τις ακραίες συνθήκες πόνου και εγκλεισμού, αναπτύσσονται ιδιαίτερα ισχυροί δεσμοί. Τυχαία, ή όχι και τόσο τυχαία, βρέθηκες σε αυτόν τον χώρο, μαζί με αυτούς (τους συγκεκριμένους) ανθρώπους, σε μία από τις  δυσκολότερες στιγμές της ζωής σου. Αν μη τί άλλο, αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της ιστορίας  που ζεις  και ταυτόχρονα εσύ, μέρος της δικιάς τους. Ιστορίες που καταγράφονται στη μνήμη με ανεξίτηλο μελάνι. Κατά κάποιο τρόπο, η κάθε μαμά, ο κάθε μπαμπάς και το κάθε παιδί θα παίξουν σημαντικό ρόλο στο μάθημα που τελικά έχεις να πάρεις από αυτήν την περιπέτεια. Στην αρχή γνωρίζεις μόνο διάφορα ζευγάρια μάτια αφού σχεδόν πάντα γονείς και παιδιά βρίσκονται πίσω από χειρουργικές μάσκες. Κάποτε η μάσκα κατεβαίνει και τότε πιθανόν να σου φαίνονται   καινούρια κάποια πρόσωπα, σχεδόν αγνώριστα. Γρήγορα μαθαίνεις πόσο μεγάλη γκάμα συναισθημάτων μπορεί να εκφραστεί μόνο με τα μάτια...

Αγαπητό μου ημερολόγιο...

Αν με ρωτούσες ποια μικρή λεπτομέρεια, η οποία ενώ δεν καταγράφεται σε κανένα εγχειρίδιο οδηγιών, μου φάνηκε απαραίτητη από την πρώτη μέρα... Αν είχα, όπως λέμε συχνά, την σημερινή γνώση τότε που πρωτογνώρισα το παιδοογκολογικό... Σίγουρα θα σου έλεγα πως θα χρησιμοποιούσα νωρίτερα και περισσότερο το ημερολόγιό μου. Χρειάζεται, κατά την ταπεινή μου γνώμη, σε κάθε στάδιο της θεραπείας να κρατάς σημειώσεις σε καθημερινή βάση για πολλούς λόγους. Ένας από τους πιο σημαντικούς λόγους, αν όχι ο σημαντικότερος είναι να ξεφορτωθεί ο ήδη φορτωμένος εγκέφαλός σου το περιττό βάρος. Παρακάτω θα βρεις  μια λίστα από δεδομένα που κατά καιρούς χρειαζόμουν εγώ να γράφω: Ημερήσια μέτρηση βάρους. Μέτρηση ούρων όταν είναι απαραίτητο. Θερμομέτρηση. Αρχείο με τα στοιχεία της γενικής αίματος (κυρίως τιμές από λευκά αιμοσφαίρια, ποσοστό πολυμορφοπύρηνων, αιμοσφαιρίνη και αιμοπετάλια) Στοιχεία βιοχημικών εξετάσεων, όταν χρειάζονται. Ημέρες αλλαγής της γάζας χλωρεξιδίνης. Προγραμματισμό απεικονι

Διάγνωση-Αποδοχή-Μάχη

Μόλις σου ανακοινώθηκε ότι το παιδί σου νοσεί από την Χ μορφή καρκίνου. Διάγνωση λέει... Έχασες τη γη κάτω από τα πόδια σου. Εννοείται! Έβαλες μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου κάθε πιθανό αρνητικό σενάριο να τρέξει σαν ταινία στον εγκέφαλό σου. Λογικό! Μάλλον πάγωσες για μια στιγμή και εννοώ ολόκληρη, σωματικά, ψυχικά, πνευματικά, τα πάντα. Μπορεί και να άρχισαν από τα μάτια σου να πέφτουν δάκρυα πριν καν το καταλάβεις. Διάγνωση;;; Σοκ. Οδύνη. Εφιάλτης. Δυστυχώς κάπως έτσι είναι συνήθως. Είσαι όμως μαμά. Το αρχέγονο ένστικτο της μάνας, σου υπαγορεύει πως το παιδί θα σωθεί πάση θυσία. Αρχίζεις την αποδοχή της κατάστασης, για να μετρήσεις τον αντίπαλο. Μόνο που την μάχη δε θα την δώσεις εσύ και αυτή η αδικία πολλές φορές σε πονάει. Θα γίνεις όμως το όπλο και η ασπίδα στα χέρια του παιδιού σου. Ίσως να μη το γνωρίζεις ακόμα, αλλά θα γίνεις. Ίσως επίσης να μη γνωρίζεις ότι δεν είστε μόνοι, ούτε βέβαια οι μόνοι σε αυτή τη Μάχη. Υπάρχουν ένα σωρό άνθρωποι που πέρασαν ή περνο