Αντίο κύριε Hickman!

Έρχεται η στιγμή που ο κεντρικός φλεβικός καθετήρας ο οποίος κρέμεται από το σωματάκι του παιδιού σου δεν χρειάζεται πια. Τον κύριο Hickman λοιπόν κάποια μέρα, μετά από προτροπή των γιατρών πάντα, τον ευχαριστούμε για την πολύτιμη συνεισφορά του στην θεραπεία, στην μετάγγιση και στην αιμοληψία και τον αποχαιρετούμε.

Όσο κι αν ακούγεται παράλογο, είναι τόσο μεγάλο το διάστημα που έχει επάνω του το Hickman ένα παιδί που νόσησε, που συνηθίζει κανείς να ζει μαζί του. Μαθαίνει το παιδί να το προσέχει σαν επέκταση του σώματός του και να στερείται τις δραστηριότητες που δεν επιτρέπονται αγόγγυστα. Αντίστοιχα και ο γονιός, συνηθίζει την εβδομαδιαία φροντίδα της γάζας και προσαρμόζει όλες τις δραστηριότητές του γύρω από αυτό. Κάπως έτσι η ζωή με το Hickman μπαίνει σε μια οικεία και αποδεκτή από όλα τα μέλη της οικογένειας ρουτίνα. 

Όταν ήρθε λοιπόν και για εμάς η μέρα να αποχωριστούμε τον κ. Hickman, απόρησα με τα ανάμικτα συναισθήματα που ξύπνησαν μέσα μου. Ήθελα πολύ έντονα να φύγει από πάνω της και μάλιστα αρκετό καιρό πριν τελικά πάρουμε το ok, γι' αυτό και δεν περίμενα να διστάζω, να το ξανασκέφτομαι και να το συζητώ ξανά και ξανά με την υπόλοιπη οικογένεια.

Από την μία μεριά χαρά, ανυπομονησία, συγκίνηση και ανακούφιση, που δεν το έχουμε πλέον ανάγκη. 

Από την άλλη μεριά ο φόβος για τον τρόπο που θα αφαιρεθεί, άγχος και αγωνία για το μετά...

Τώρα που πέρασε και αυτό, μπορώ να πω τρία πραγματάκια, όχι για να νοιώσεις καλύτερα (αν και το θέλω πολύ) αλλά γιατί έτσι είναι:

1. Σίγουρα η μετά-Hickman εποχή είναι μια νέα πιο φωτεινή σελίδα για το παιδί και την οικογένεια ολόκληρη. Φεύγουν οι περιορισμοί στο παιχνίδι και στο μπάνιο. Έρχεται μια κανονικότητα στην αντίληψη του σώματος και δίνονται άλλες δυνατότητες μετακινήσεων, δραστηριοτήτων κτλ. Επιπλέον, ξεφορτώνεσαι πολλά κιλά αγωνίας για τυχόν επιπλοκές που φέρει μαζί του ο καθετήρας.
2. Ίσως νοιώσεις καλύτερα όπως εγώ όταν κατάλαβα πως μπορώ, σε συνεννόηση με τους γιατρούς μας πάντα, να έχω την επιλογή για το πού θα αφαιρεθεί (στο νοσοκομείο ή σε ιδιωτική κλινική) για το πώς θα αφαιρεθεί (με νάρκωση, με μέθη ή χωρίς) ακόμα και για το από ποιον θα αφαιρεθεί.
3. Η αιμοληψία χωρίς Hickman σημαίνει τρύπημα και αυτό δεν υπάρχει μαμά που να μην το σκέφτεται όταν είναι να βγει. Στην πραγματικότητα όμως υπάρχουν ανώδυνες λύσεις. Καταρχάς, κάποια μικροβιολογικά ιατρεία διαθέτουν ανώδυνες μεθόδους αιμοληψίας οι οποίες εξυπηρετούν ακόμα και παιδάκια που δεν έχουν εύκολα προσβάσιμες φλέβες. Έπειτα, υπάρχει μια καταπληκτική κρεμούλα στα φαρμακεία, μικρή αλλά θαυματουργή. Η λεγόμενη EMLA*. Βάζεις αρκετή ποσότητα (σχεδόν την μισή από το σωληνάριο των 5g) πάνω στο σημείο που πρόκειται να τσιμπήσει η μικροβιολόγος και την σταθεροποιείς εκεί με τα ειδικά διάφανα επιθέματα. Προσοχή, πρέπει να μείνει τουλάχιστον μια ωρίτσα πριν την αιμοληψία. 

Το αποτέλεσμα είναι να μην πονάει το παιδί όσο του παίρνουν αίμα. Ακόμα και σε παιδιά σαν το δικό μου, ταλαιπωρημένα από καθημερινές σχεδόν αιμοληψίες για μεγάλο χρονικό διάστημα πριν την διάγνωση, που κουβαλούν όσο να πεις έναν επιπλέον φόβο, λόγω της τραυματικής τους εμπειρίας, λειτούργησε ευεργετικά. Μόλις διαπιστώσει το παιδί ότι δεν πονάει, συνεργάζεται άψογα όσες φορές κι αν χρειαστεί αιμοληψία μέσα στον μήνα. 

*Την χρησιμοποιούν οι γιατροί πριν την ενδοραχιαία χορήγηση χημειοθεραπείας για τον ίδιο λόγο. Δυστυχώς σε εκείνο το σημείο δεν έχει τα ίδια αποτελέσματα, αλλά και πάλι βοηθάει -φαντάζομαι- σε σχέση με το να μη βάζανε τίποτα.

Τα Σέβη μου💗